آسمون ابری من...

خندوانه یه سوال معروف داره که اگه یه بیلبورد بزرگ توی بهترین جای شهر داشتی که همه می دیدن، روش چی می نوشتی؟ بالاخره امروز چیزی برای نوشتن روی اون بیلبورد به ذهنم رسید!"اینقدر ساده به کسی نگید خوشبحالت! شاید چیزی که به خاطرش این حرفو زدید، تنها دلخوشیِ اون آدم باشه!"ولی احساس می کنم منظورم با این یه خط به مخاطب نمی رسه. اگه برسه قطعاً مخاطب تیزهوشی خواهد بود! تا حالا فکر کردید که گفتنِ "خوشبحالت" چقدر می تونه طرف مقابل رو ناراحت کنه؟ یا تا حالا شده این جمله رو از کسی شنیده باشید و ناراحت شده باشید؟ وقتی بخاطر یک اتفاق یا یک موضوعی، با آهی در صدا یا در نگاه یا در دل، به کسی می گید خوشبحالت؛ به این فکر نمی کنید که اون مورد شاید تنها دلخوشی اون آدم باشه و بخاطر شنیدنِ این جمله ی حسرتبارِ شما، شاید حتی ناراحت بشه. احساس کنه شما هزار بار اتفاق های بهتر و مشابه همون رو دارید، یا شاید دلخوشی های دیگه ای دارید، ولی شاید برای اون تنها یه بار باشه. یا خیلی به ندرت باشه. و این خوشبحالت گفتن شما احساس بدی هم به اون می ده.مثلاً فکر کنید یه نفر چند بار در سال مسافرت می ره و کلی هم خوش می گذرونه ولی شما بعد از دو سال یا یک سال می خوایین برین مسافرت! و طرف می گه خوشبحالت! یا فکر کنید شما سالی چند بار پیش میاد که برید سینما و یه نفر هر هفته تئاتره! بعد وقتی شما می خوایین برید سینما می گه خوشبحالت! همین مثال ها رو در موضوعات مهم و بزرگِ دیگه تصور کنید. این خوشبحالت گفتن ها خیلی مسخره است به نظرم.فکر می کردم شاید فقط منم که روی این موضوع حساسم. ولی امروز همین حس رو از کس دیگه ای شنیدم و احساس کردم وقتی دو نفر می تونن همچین حس و فکری داشته باشن، قطعاً آدمای زیادی همچین حسی رو تجربه کردن. و اون مو آسمون ابری من......

نشد که چهارمین دیدارمون حتی ۱۴ تیر ۱۴۰۰ باشه! گذشت و گذشت تا ۱۷ شهریور ۱۴۰۱! که قسمت شد توی یه شهر سوم همدیگرو ببینیم! :) و میزبان زائرای اربعین باشیم!

بماند به یارگار از چهارمین دیدارمون! :) امیدوارم این دفعه زودتر همدیگه رو ببینیم و طولانی‌تر. ❤

+ ۱۷ شهریور ۱۴۰۱

آسمون ابری من......